Όταν έπιαναν οι φθινοπωρινές βροχές, στο Chester’s γινόταν πολύς
σαματάς. Υπήρχαν και φορές που το μαγαζί ερήμωνε - ειδικά αν ήταν καμιά
Δευτέρα, αλλά τις περισσότερες φορές που έπιανε βροχή πριν χειμωνιάσει, στο
μπαρ μαζευόταν πολύς κόσμος που δεν ήθελε να κάτσει σπίτι, παρά τη βροχή.
Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ είχα από νωρίς ξεχωρίσει μέσα στο μπουλούκι έναν τύπο που, ενώ δεν τον βλέπαμε ποτέ το καλοκαίρι ή τα Χριστούγεννα, δεν έλειπε ποτέ, την περίοδο των φθινοπωρινών βροχών.
Δεν τον πλησιάσαμε ποτέ, κι αυτός το ίδιο. Καθόταν μόνο στην άκρη του μπαρ κι έπινε ένα ποτό. Σε κοντό ποτήρι - ουίσκι μάλλον. Το καπέλο αφημένο δίπλα στα σπίρτα και τα τσιγάρα του και το βλέμμα στραμμένο προς το μπαρ. Σαν να αγνοούσε την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου εκεί μέσα. Επίσης, ποτέ δε συμμετείχε σε κεράσματα, καλαμπούρια και συζητήσεις. Με είχε ενοχλήσει αυτό στην αρχή. Μετά έμεινε στο μυαλό μου ως ένα μέρος της φωλιάς μας κι αυτός και, κάποτε πια, χάθηκε, όπως τόσοι άλλοι.
Δεν είχε τίποτα το αντιπαθητικό ο τύπος, απλά ήθελε την ησυχία του, φαντάζομαι. Τώρα γιατί ζητούσε ησυχία εκεί μέσα, άγνωστο. Μια φορά μονάχα τον είδα να σηκώνεται από το σκαμπό και να βαδίζει προς το juke box. Με τα χέρια στηριγμένα στα πλαϊνά, επιθεώρησε τις διάφορες μουσικές για λίγο και μετά έβαλε τον πιο μπλουζ σκοπό που υπήρχε. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, περνούσε κάπως απαρατήρητος ο τύπος. Εγώ όμως το πρόσεξα κι αναρωτήθηκα γιατί. Θα τον ρωτούσα, αλλά... δεν τον ρώτησα. Ακόμα αναρωτιέμαι. Μπορώ πάντως να φαντάζομαι. Αυτό δεν κάνουμε έτσι κι αλλιώς συνέχεια εδώ;
Από το φθινόπωρο που ο τύπος με το καπέλο σταμάτησε να έρχεται -ούτε που θυμάμαι πότε ήταν- έχουμε πει διάφορες ιστορίες γι' αυτόν, το τί τον έφερε εδώ και τι τον πήρε.
Πάντως, όταν πιάνουν οι φθινοπωρινές βροχές και μπαίνω μέσα στο μαγαζί, πάντα γυρνώ και κοιτάζω προς τα εκεί, στη γωνία, να δω την ψηλόλιγνη φιγούρα με το σακάκι, να σιγοπίνει το ουίσκι της.
Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ είχα από νωρίς ξεχωρίσει μέσα στο μπουλούκι έναν τύπο που, ενώ δεν τον βλέπαμε ποτέ το καλοκαίρι ή τα Χριστούγεννα, δεν έλειπε ποτέ, την περίοδο των φθινοπωρινών βροχών.
Δεν τον πλησιάσαμε ποτέ, κι αυτός το ίδιο. Καθόταν μόνο στην άκρη του μπαρ κι έπινε ένα ποτό. Σε κοντό ποτήρι - ουίσκι μάλλον. Το καπέλο αφημένο δίπλα στα σπίρτα και τα τσιγάρα του και το βλέμμα στραμμένο προς το μπαρ. Σαν να αγνοούσε την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου εκεί μέσα. Επίσης, ποτέ δε συμμετείχε σε κεράσματα, καλαμπούρια και συζητήσεις. Με είχε ενοχλήσει αυτό στην αρχή. Μετά έμεινε στο μυαλό μου ως ένα μέρος της φωλιάς μας κι αυτός και, κάποτε πια, χάθηκε, όπως τόσοι άλλοι.
Δεν είχε τίποτα το αντιπαθητικό ο τύπος, απλά ήθελε την ησυχία του, φαντάζομαι. Τώρα γιατί ζητούσε ησυχία εκεί μέσα, άγνωστο. Μια φορά μονάχα τον είδα να σηκώνεται από το σκαμπό και να βαδίζει προς το juke box. Με τα χέρια στηριγμένα στα πλαϊνά, επιθεώρησε τις διάφορες μουσικές για λίγο και μετά έβαλε τον πιο μπλουζ σκοπό που υπήρχε. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, περνούσε κάπως απαρατήρητος ο τύπος. Εγώ όμως το πρόσεξα κι αναρωτήθηκα γιατί. Θα τον ρωτούσα, αλλά... δεν τον ρώτησα. Ακόμα αναρωτιέμαι. Μπορώ πάντως να φαντάζομαι. Αυτό δεν κάνουμε έτσι κι αλλιώς συνέχεια εδώ;
Από το φθινόπωρο που ο τύπος με το καπέλο σταμάτησε να έρχεται -ούτε που θυμάμαι πότε ήταν- έχουμε πει διάφορες ιστορίες γι' αυτόν, το τί τον έφερε εδώ και τι τον πήρε.
Πάντως, όταν πιάνουν οι φθινοπωρινές βροχές και μπαίνω μέσα στο μαγαζί, πάντα γυρνώ και κοιτάζω προς τα εκεί, στη γωνία, να δω την ψηλόλιγνη φιγούρα με το σακάκι, να σιγοπίνει το ουίσκι της.