Αν ποτέ έφτιαχνα εγκυκλοπαίδεια με όλες τις φιγούρες που
πέρασαν ποτέ από το μπαρ, θα χρειαζόταν ένας τόμος τουλάχιστον γι’ αυτούς που
πάτησαν εδώ ελάχιστα, έστω και μόνο μια φορά. Οι λεπτομέρειες του τόμου αυτού
θα ‘ταν περισσότερες ίσως από αυτές που θα αναφέρονταν στις τρανταχτές
περσόνες. Αυτό γιατί ένα ανοιχτό βιβλίο, με όλες του τις σελίδες
χιλιοδιαβασμένες, μπορεί να σου δώσει μια όμορφη ιστορία. Ένα κλειδωμένο
μπαούλο όμως, που δε θα μάθεις ποτέ τι κρύβει μέσα, γεννά δεκάδες όμορφες
ιστορίες.
Μπήκε ένα βράδυ του
Απρίλη στου Chester.
Δέκα η ώρα και ήταν ήδη στουπί.
Ήταν μια μελαγχολική
βραδιά για όλους μας. Γι’ αυτό έφταιγε κυρίως το ρεπερτόριο του Bo. Πρέπει να περνούσε
δύσκολα εκείνο τον καιρό. Στην αρχή ήταν ταραγμένος όταν ανέβηκε να παίξει.
Μετά τα πρώτα πέντε κομμάτια και το πρώτο ποτήρι ουίσκι όμως ηρέμησε κάπως.
Ίσως απορροφήθηκε στα πλήκτρα και τις νότες… ή κάτι τέτοιο απ’ αυτά που
παθαίνουν καμιά φορά οι μουσικοί. Μαζί μ’ αυτόν, ηρέμησε και το κοινό. Την ώρα
που ο μεθυσμένος μπήκε, ακούγαμε με συγκίνηση το γιγάντιο πιανίστα να ερμηνεύει
το a change is gonna come.
Έσπρωξε την πόρτα και
μπήκε στο μπαρ τρέχοντας, αγνοώντας το μουσικό δρώμενο στα δεξιά του. Χύθηκε
στο μπαρ και με ένα νευρικό νεύμα κάλεσε τον Chester, που ήταν στο μπαρ εκείνο το βράδυ. Ο τύπος για όλο το
βράδυ αποτέλεσε εκνευριστικό περισπασμό από τη μουσική του Bo. Μόνο προς το τέλος λιγάκι ηρέμησε
και απέμεινε να κοιτάζει προς τον Bo με μάτια που γυάλιζαν και βλέμμα απλανές. Είχε πάει 11.30 κι ο
τύπος είχε κατεβάσει ήδη τρία ποτά. Η διάθεσή του ήταν κάτι παραπάνω από
μελαγχολική. Στην πραγματικότητα μυξόκλαιγε δυνατά, ψιθυρίζοντας ακαταλαβίστικα
παράπονα.
Κάποια στιγμή, με
ασταθές βήμα και κεφάλι που γυρίζει, βάδισε ως το σημείο που βρισκόταν το
πιάνο. Έσκυψε στο αυτί του Bo,
την ώρα που αυτός έκανε διάλειμμα ανάμεσα σε δύο κομμάτια για μια γουλιά
ουίσκυ, και κάτι του είπε. Ο Bo
έγνεψε καταφατικά και μετά στράφηκε στο κοινό: «Την προσοχή σας παρακαλώ. Ο
φιλαράκος από ‘δω θέλει να πει ένα τραγούδι», ανήγγειλε με την τρανταχτή βραχνή
φωνή του. Ακολούθησε ένα διστακτικό χειροκρότημα και ο μεθυσμένος τύπος περπάτησε
εξίσου διστακτικά προς το δεύτερο μικρόφωνο.
Ο Bo ξεκίνησε ένα μελαγχολικό ματζόρε και
ο τύπος ξερόβηξε στο μικρόφωνο, ενώ ταυτόχρονα χαλάρωσε τη γραβάτα του.
Ο μυστήριος τύπος
είπε το τραγούδι και κατέβηκε κλαμένος από τη σκηνή, λαμβάνοντας χειροκρότημα
ακόμα και από τον Bo.
Είμαι σίγουρος πως ελάχιστοι εκείνο το βράδυ δεν αναρωτήθηκαν τι ήταν αυτό που
‘χε προκαλέσει τη σπαρακτική εκείνη ερμηνεία. Αν και, οι στίχοι μας έδωσαν
αργότερα την αρχή (ή το τέλος, ίσως) της ιστορίας του.
Από τότε, δεν έχω
ξανακούσει ωραιότερη εκτέλεση του love in vain.