O Chester έφτιαξε απ’ την αρχή το μαγαζί
του το 1928. Θα πρέπει να ήταν πολύ νέος, αλλά δυστυχώς αυτό είναι ότι πιο
σαφές έχω καταφέρει να υπολογίσω. Ως τότε, το Chester’s Burgundy ήταν
το Burgundy σκέτο, ένα βιβλιοπωλείο που ανήκε στον πατέρα του και το
δούλευαν όλη η οικογένεια μαζί. Οι περισσότεροι πιστεύουνε πως το μαγαζί αυτό
έγινε μπαρ λίγο καιρό μετά το θάνατο του Alvin Summers, πατέρα του Chester. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει μια ασάφεια γύρω απ’
αυτή την πληροφορία και γύρω από τη ζωή και το χαρακτήρα του Chester Summers γενικά. Η ασάφεια
αυτή έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης και τροφή για ιστορίες, για όσους
πηγαίνουν ακόμα στο Burgundy.
Μπορεί μια μέρα να συγκεντρώσουμε όλες τις πληροφορίες, τις ιστορίες και τα
κουτσομπολιά που γνωρίζει ο καθένας, και να φτιάξουμε ένα βιβλίο για το μπαρ
αυτό. Ως τότε, το μυστήριο γύρω από τον ιδιοκτήτη του κι οι αναμνήσεις μας εδώ,
δίνουν στα απογεύματά και τα βράδια μας ενδιαφέρον.
Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του Chester’s Burgundy, ξέσπασε το κραχ,
που έφερε στη χώρα – ή μάλλον, στον κόσμο όλο!- την καταστροφή. Το μπαρ τότε τα
πήγαινε μέτρια και ο Chester έβλεπε να μπαινοβγαίνουν μούτρα που δεν ανταποκρίνονταν στο ποιους
θα ήθελε να σερβίρει. Το μέρος όμως του ανήκε και, όσο μπορώ να καταλάβω, είναι
άνθρωπος με πείσμα, οπότε δε θα κουνιόταν από ‘κει ούτε με το κραχ, ούτε με τα
δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν, ούτε καν με τυφώνα!
Και πράγματι έτσι έμοιαζε το Burgundy το 1934
που η χώρα ανασταινόταν και ξεκινούσε η καρδιά της να χτυπά και πάλι. Έμοιαζε σαν
να είχε σαρώσει ένας τυφώνας την περιοχή και το μόνο που ‘χε απομείνει όρθιο
ήταν το μπαρ του Chester,
με τα σημάδια των καιρών εμφανή πάνω του.
Ένα πράγμα που έκανε το Chester’s να επιβιώσει
ήταν το φτηνό του ουίσκυ, φτιαγμένο από ένα άγνωστης ποιότητας απόσταγμα
καλαμποκιού, που τότε το ονόμαζαν μοuν-σάιν. Ένα άλλο, ήταν το γεγονός πως, σε
αντίθεση με την πλειοψηφία των καταστημάτων εκείνης της εποχής, επέτρεπε την
είσοδο σε μαύρους.
Τέτοια μέρη εκείνη την εποχή θεωρούνταν ακόμα
βρώμικα κι επικίνδυνα, αλλά μάλλον το πείσμα του Chester νίκησε με
τον καιρό και το δεύτερο πράγμα που ένας τυφώνας δε μπορεί ποτέ να νικήσει: τα
στερεότυπα.